Marszałkowska - pl. Konstytucji - Waryńskiego - Nowowiejska - Polna - Waryńskiego - Pole Mokotowskie - al. Niepodległości - Pole Mokotowskie - Żwirki i Wigury - Trojdena -- Pawińskiego - Dickensa - Białobrzeska - Barska - pl. Narutowicza - Filtrowa - Krzywickiego - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna - Marszałkowska

Dzisiaj sam środek Warszawy. Skrzyżowanie Alej Jerozolimskich i Marszałkowskiej.

Do lat 40. XIX wieku południowe Śródmieście było terenami typowo przedmiejskimi. Dość luźna zabudowa, ogrody i topole włoskie (piramidalne) tworzące szpalery wzdłuż ulic, na których ruch był nie wielki. Może z wyjątkiem wędrujących co jakiś czas konduktów pogrzebowych na Cmentarz Świętokrzyski znajdujący się przy ulicach Wspólnej i Emilii Plater, gdzie obecnie stoi kościół św. Piotra i Pawła (parafia św. Barbary). Jednak tylko do jego zamknięcia w 1836 roku, gdy rozpoczęto pochówki na Powązkach. Gdy w 1845 roku na terenie pomiędzy Alejami Jerozolimskimi, Marszałkowska i Chmielną otwarto stację Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej zaczęły się zmiany. Podróżni zwiększyli ruch na Marszałkowskiej, która stała się główną drogą dojazdu ze stacji do ówczesnego centrum, które można zlokalizować w okolicach Krakowskiego Przedmieścia, placu Teatralnego i placu Bankowego. Zwiększył się znacznie ruch budowlany. Przedmiejski charakter ulic szybko zniknął. Choć trzeba przyznać, że odbywało się to z pewnym przesunięciem w czasie. Niespokojny politycznie koniec lat 40. XIX wieku nieco bowiem opóźnił rozwój tego rejonu Warszawy. W latach 60. XIX wieku Marszałkowska pomiędzy Alejami i Królewską posiadała już spójną i wyrównaną zabudowę.
W latach 30. XX wieku narożnik, gdzie stoi obecnie rotunda wyglądał tak:

Budynek na środku zdjęcia to Marszałkowska 100. Budynek powstał w latach 1865-66. Był własnością Pinkusa Lothego. Budową kamienicy kierował Antoni Sulimowski, który być może jest też autorem jej projektu. Faktycznie były to dwie identyczne kamienice: narożnik Marszałkowskiej i Alej (Marszałkowska 100) oraz szeregowa w Alejach Jerozolimskich 34/36. Na rogu przed wojną mieściła się pijalnia piwa, stąd też i reklama browaru na dachu tejże kamienicy. Budynek przetrwał do czasów Powstania Warszawskiego. Po wojnie Biuro Odbudowy Stolicy nakazało rozbiórkę wypalonych murów budynku. Do czasu rozpoczęcia prac przy budowie tzw . Ściany Wschodniej ulicy Marszałkowskiej przetrwał parter kamienicy ze sklepami (parterowa Marszałkowska).
Po wojnie wiadomo było, że Marszałkowska nie powróci do przedwojennego wyglądu. Z jednej strony postarał się o to BOS swoimi decyzjami o rozbiórkach, z drugiej strony plany odbudowy miasta powstające w podziemiu, w czasach okupacji przewidywały przebudowę ulicy i jej poszerzenie. Poszerzenie Marszałkowskiej zaczęło się od budowy MDM-u w latach 1950-52. Zdecydowano się poszerzyć ulicę z 32 metrów do 64, rozbierając zachodnią pierzeję ulicy. W tym czasie zdecydowano również się na budowę przy pomocy ZSRR Pałacu Kultury i Nauki. W związku z tą budową do 1955 roku zniknęła cała zabudowa wzdłuż Marszałkowskiej od Alej do Świętokrzyskiej. Pozostała natomiast najczęściej parterowa zabudowa strony parzystej stanowiąca teraz nie tylko pierzeję Marszałkowskiej, ale też i ogromnego placu Defilad. Pojawiały się rożne plany zagospodarowania tej części Marszałkowskie. Początkowo modernistyczne, potem typowo socrealistyczne. Na realizację zdecydowano się dopiero po kolejnym konkursie na przełomie lat 50. i 60. Konkurs wygrał zespół pod kierownictwem Zbigniewa Karpińskiego. Budowę rozpoczęto w sierpniu 1961 roku. Zakończono zaś w grudniu 1970 roku otwarciem przebudowanego na rondo skrzyżowania Marszałkowskiej i Alej Jerozolimskich. Narożnik Marszałkowskiej i Alej zajęła rotunda mieszcząca oddział banku PKO, a za nią wybudowano biurowiec centrali handlu zagranicznego "Uniwersal". Gdyby obecnie chcieć odnaleźć miejsce po kamienicy Lothego, to jest to jezdnia na narożniku Alej i Marszałkowskiej, oraz wyjścia z przejścia podziemnego koło Rotundy.