Marszałkowska - pl. Konstytucji - Śniadeckich - pl. Politechniki - Nowowiejska - pl. Zbawiciela - al. Wyzwolenia - Czerwijowskiego - al. Armii Ludowej - Aleje Ujazdowskie - Agrykola - Hoene-Wrońskiego - ks. Stanka - Solec - Wioślarska - Wybrzeże Kościuszkowskie - Bulwar Grzymały-Siedleckiego - Wybrzeże Gdańskie - Wybrzeże Gdyńskie - Gwiaździsta - Promyka - Bohomolca - Żółkowskich - Lelewela - Krechowiecka - Tołwińskiego - Włościańska - Broniewskiego - Izabelli -- Izabelli - Broniewskiego - Braci Załuskich - Tołwińskiego - Krechowiecka - Lelewela - Żółkowskich - Bohomolca - Promyka - Gwiaździsta - Wybrzeże Gdyńskie - Wybrzeże Gdańskie - Nowy Zjazd - Dobra - Mariensztat - Sowia - Furmańska - Browarna - Oboźna - Zajęcza - Topiel - Kruczkowskiego - Park Kultury - Hoene-Wrońskiego - Górnośląska - Rozbrat - Myśliwiecka - Agrykola - Aleje Ujazdowskie - al. Armii Ludowej - Czerwijowskiego - al. Wyzwolenia - pl. Zbawiciela - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna

Podobno jest mróz, a tymczasem mój zaokienny termometr miał w poniedziałek swoje oryginalne zdanie w tej kwestii. O 14.00 oświetlany słońcem prezentował się tak:

W tym samym czasie stacja pomiarowa na dachu Gmachu Fizyki PW wskazywała coś w miarę symetrycznie po drugiej stronie zera...

Od czwartku przybieram się do wypadu na Żoliborz, aby załatwić jedną rzecz. A więc musi być to w dzień roboczy. W końcu padło na wczesne popołudnie w poniedziałek. Chciałem większą część przejazdu odbyć w porze dziennej. Licho wie jak akumulator mojej bocialarki będzie się sprawował podczas mrozu.

Nie chce się mi przebijać przez centrum pomiędzy samochodami, więc pojedziemy nieco na około, co nie znaczy, że będzie dłużej. Trasa nad Wisłą jest dość szybką trasą. Bez skrzyżowań bez postojów jedzie się jednak dość szybko.
Po wojnie gdy Powiśle było mocno zniszczone pojawił się pomysł, aby zamienić je w wielki park. Zaczęto wyburzanie ruin budynków oraz sadzenie drzew. Pomysł nie został zrealizowany do końca. Powstały tylko różne enklawy zieleni, ponieważ nie było możliwości zburzenia budynków, które wojnę przetrwały i były zamieszkane. Największą zieloną wyspą jest Centralny Park Kultury na Powiślu, obecnie występujący pod patronatem marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Ciągnie się wzdłuż skarpy od Wiaduktu Poniatowskiego do Górnośląskiej. A w poprzek od skarpy do Wisły. I tą właśnie aleję widać na moim zdjęciu.

Obecnie jako patrona ma ona ks. Józefa Stanka. Kiedyś na planie Warszawy (tu z 1974 roku) można było znaleźć jako patrona Bolesława Prusa, którego ulica jest w jakimś sensie przedłużeniem tej alei, ale na górze, na skarpie w kierunku Wiejskiej.
Park został zaprojektowany przez zespół kierowany przez architekta Zygmunta Stępińskiego. Aleja kończy się wielkimi schodami na skarpie. Jeśli się dobrze przyjrzeć, to brakuje zwieńczenia w postaci budynku. Przed wojną stał w tym miejscu pałac Branickich, zbudowany po 1873 roku według projektu Leandra Marconiego. Przed wojną mieścił ambasadę francuską. Po wojnie pałac był tylko częściowo spalony, ale jego ruiny zostały rozebrane. Co ciekawe odbudowano sąsiedni Pałac "Na Górze" mieszczący obecnie Muzeum Ziemi, mimo tego, że był znacznie bardziej zniszczony niż Pałac Branickich. Ale to być może wynikało ze stylu architektonicznego budynków. Pałac "Na Górze" był w stylu późnoklasycystycznym, a Pałac Branickich w stylu renesansu francuskiego. Ten drugi styl raczej się źle kojarzył w czasach socrealizmu i być może był podstawą do wyroku śmierci dla tego budynku.
A tymczasem na początku lat 80. niemal na osi alei wyrósł wieżowiec budowany wówczas dla LOTu. Obecnie bardziej znany z ulokowania tam hotelu amerykańskiej sieci hotelowej Mariott.
Aleja ks. Stanka chyba najciekawiej wygląda jesienią, gdy liście zaczynają nabierać różnych kolorów. Trzeba zauważyć, że projekt zieleni był bardzo staranny i w parku można spotkać różne ciekawe gatunki i odmiany drzew.
A teraz obrót o 180 stopni, czyli w stronę Wisły. I wówczas można zobaczyć pomnik "Chwała Saperom" autorstwa Stanisława Kulona.

Pomnik jest ciekawy, bo składa się z trzech części: rzeźby sapera rozbrajającego wybuchająca minę, tablicy w przejściu podziemnym oraz rzeźby saperów wbijających pal, tej rzeźby można się dopatrzeć pomiędzy pylonami:

A z bliska widziałem ją podczas poprzedniego przejazdu, z Cypla Czerniakowskiego:

A tymczasem jadę dalej. Mróz widać również na samej Wiśle w postaci śryżu, często zresztą mylonego z krą.

W tle za Mostem Śląsko-Dąbrowskim widać dym z kominów elektrociepłowni "Żerań".
A tymczasem jeszcze spojrzenie w drugą stronę, na lewy brzeg z bulwarem Grzymały-Siedleckiego, Wybrzeżem Kościuszkowskim powyżej i szpitalem im księżnej Anny Mazowieckiej na narożniku z Karową. Tu widoczny po lewej stronie zdjęcia.

Do tego budynku mam powód aby żywic bardzo osobisty sentyment. To właśnie w tych murach w pewien śnieżny styczniowy dzień zawitałem na ten świat. Gdybym miał wówczas możliwość wyjrzenia przez okno zobaczyłbym mniej widok podobny trochę, do tego z poniższego zdjęcia:

Oczywiście z okna nie zobaczyłbym wybijającego się ponad bloki osiedla Panieńska punktowca przy narożniku Okrzei i Panieńskiej. Odbudowywany w tym czasie kościół św. Floriana, widoczny pomiędzy blokami nie posiadał jeszcze charakterystycznych hełmów na wieżach. Co widać na zdjęciu z 1969 roku autorstwa Roberta Janaka Czecha, często goszczącego w tym czasie w Warszawie. Tak samo zamiast Wisłostrady była tylko wąska jezdnia Wybrzeża Kościuszkowskiego, a w miejscu drogi dla rowerów leżała bocznica kolejowa, którą dostarczano węgiel do Elektrociepłowni Powiśle. Nie było też jeszcze charakterystycznych betonowych "schodów" do wody.

W sumie jechało się nieźle, choć były miejsca nawet nie tyle zaśnieżone, co z rozjeżdżonymi zamarzniętymi śladami. Coś takiego jest wyjątkowo wredne do przebycia. Najgorsze odcinki to DDR pomiędzy Mostem Gdańskim i Klubem Spójnia, oraz DDR na Broniewskiego.
Wracałem w porze zmroku, ale na szczęście oświetlenie nie marudziło na mróz.
Gorszym problemem jest kwestia osłonięcia ust i parowania w związku z tym szkieł korekcyjnych w okularach. Z drugiej strony bez okularów można sobie oczy uszkodzić od mrozu. I tak źle i tak niedobrze. Chyba, że sobie odpuszczę użycie wkładu ze szkłami korekcyjnymi. Szkła zewnętrzne nie powinny parować gdyż posiadają powłokę mająca je przed tym zabezpieczać.
Szukam czegoś, co zlikwiduje parowanie szkieł korekcyjnych z tworzywa.