Marszałkowska - Wilcza - Emilii Plater - Noakowskiego - Nowowiejska - Krzywickiego - Lindleya - Żelazna - Nowolipie - al. Jana Pawła II - Broniewskiego - Izabelli -- Izabelli - Broniewskiego - al. Armii Krajowej - al. Obrońców Grodna - al. Prymasa Tysiąclecia - Aleje Jerozolimskie - Kopińska - Szczęśliwicka - Barska - pl. Narutowicza - Filtrowa - Krzywickiego - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna

Koniec miesiąca to konieczność załatwienia pewnej sprawy na Żoliborzu. Wracałem jak to nieraz wzdłuż al. Prymasa Tysiąclecia a więc i Kopińska znalazła się na tej drodze. Jest to stosunkowo młoda ulica. Plany Warszawy z przed I wojny światowej nie pokazują żadnych śladów jej istnienia, choć w tym czasie ta część Ochoty powoli już się zaczęła zabudowywać. Była to jednak typowo przedmiejska zabudowa. Jej ślady można jeszcze znaleźć na Ochocie, gdzie obecnie dominują dość już współczesne osiedla z okresu międzywojennego i późniejsze, powojenne z ery PRL-u. Przykład takiej zabudowy znajdujący się przy narożniku Opaczewskiej i Orzeszkowej pokazałem ponad rok temu we wrześniu. Końcowy odcinek Kopińskiej, najbliżej stacji Warszawa Zachodnia prezentowałem w marcu 2011 roku. Przy okazji ówczesnej wycieczki do Włoch. Tym razem kolejna część tej ulicy, ale pomiędzy Białobrzeską i Szczęśliwicką. Ta jest zresztą starsza - powstała wcześniej niż końcowy odcinek od Szczęśliwckiej do nieistniejącej obecnie ulicy Skalmierzyckiej i stacji Warszawa Zachodnia. Rolę dojazdu do stacji Kopińska wcieliła się w latach 30. gdy zbudowano tam perony i przejście podziemne istniejące do dzisiaj. Tymczasem widok na Kopińską przy wylocie Lelechwoskiej.

Najpierw widok w stronę Szczęśliwickiej. Przedwojenną pierzeję Kopińskiej stanowią tu budynki o numerach 24, oraz od 30 do 36. Brakujące numery to zabudowa powojenna. Budynek o numerze 20/22 stanął faktycznie w poprzek przedwojennego biegu ulicy. Powstając gdzieś pod koniec lat 50. najprawdopodobniej był już budowany z myślą zostawienia miejsca na budowę przyszłej trasy, której projektowanie w tym czasie już się rozpoczynało.

Budowa Trasy Łazienkowskiej zakończyła się w 1974 roku na skrzyżowaniu Wawelskiej z Raszyńską i Żwirki i Wigury. Już po kilku latach było jasne, że trzeba coś zrobić z wąskim odcinkiem Wawelskiej od Raszyńskiej do Grójeckiej, jak również widziano potrzebę połączenia Trasy Łazienkowskiej z Alejami Jerozolimskimi i al. Prymasa Tysiąclecia. Odcinek Kopińskiej od Grójeckiej do Białobrzeskiej stanowił rezerwę miejsca pod takie przedłużenie ulicy. Do przebudowy Wawelskiej i budowy nowej ulicy doszło w latach 1987-88. Po oddaniu do ruchu całą ulice początkowo nazwano Kopińską, dublując odcinek od Białobrzeskiej, do Alej Jerozolimskich. Dopiero później część przedłużenia Trasy Łazienkowskiej za Białobrzeską otrzymała za patrona Mieczysława Grzymałę-Sokołowskiego. Zresztą z błędem w nazwie, gdyż Mieczysław Sokołowski posiadał pseudonim "Grzymała". A więc nazwa ulicy powinna brzmieć Mieczysława Sokołowskiego-"Grzymały". W efekcie tej przebudowy ulica została rozdzielona na dwa niezależne odcinki. Początkowy od Grójeckiej do Białobrzeskiej jako szeroka dwujezdniowa część Trasy Łazienkowskiej, oraz wąski z dwóch stron zakończony ślepo pomiędzy Białobrzeską i Alejami Jerozolimskimi. Opisane zmiany widać na kolejnych planach Warszawy z 1962, 1978 i 1989 roku.

Jak widać z wąskiego odcinka Kopińskiej pomiędzy Szczęśliwicką i Białobrzeską korzystał jednokierunkowo autobus 154. Kursował tędy w latach 1961 - 1981. Wcześniej w 1961 roku przez kilka miesięcy Kopińską jeździł 114. Patrząc na ten wąski odcinek ulicy jakoś ciężko wyobrazić sobie w tym miejscu autobus miejski. A jednak przez blisko 20 lat Chaussony, Ikarusy 620 czy Jelcze MEX korzystały z tej ulicy. Obecnie jest to cicha osiedlowa ulica.