Info
Ten blog rowerowy prowadzi oelka z miasteczka Warszawa Śródmieście.
Mam przejechane 23730.98 kilometrów w tym 681.59 w terenie.
Jeżdżę z prędkością średnią 18.78 km/h i się wcale nie chwalę.Suma podjazdów to 17514 metrów.
Więcej o mnie.
Wykres roczny
Archiwum bloga
- 2015, Kwiecień2 - 5
- 2015, Marzec8 - 7
- 2015, Luty3 - 7
- 2015, Styczeń4 - 4
- 2014, Grudzień6 - 17
- 2014, Listopad10 - 37
- 2014, Październik13 - 25
- 2014, Wrzesień17 - 34
- 2014, Sierpień9 - 26
- 2014, Lipiec16 - 45
- 2014, Czerwiec13 - 43
- 2014, Maj12 - 37
- 2014, Kwiecień12 - 29
- 2014, Marzec9 - 23
- 2014, Luty8 - 12
- 2014, Styczeń6 - 6
- 2013, Grudzień8 - 40
- 2013, Listopad9 - 20
- 2013, Październik11 - 25
- 2013, Wrzesień17 - 51
- 2013, Sierpień12 - 31
- 2013, Lipiec10 - 25
- 2013, Czerwiec11 - 36
- 2013, Maj13 - 61
- 2013, Kwiecień11 - 31
- 2013, Marzec7 - 46
- 2013, Luty5 - 22
- 2013, Styczeń4 - 32
- 2012, Grudzień5 - 26
- 2012, Listopad11 - 58
- 2012, Październik12 - 32
- 2012, Wrzesień15 - 44
- 2012, Sierpień25 - 62
- 2012, Lipiec28 - 56
- 2012, Czerwiec25 - 26
- 2012, Maj25 - 55
- 2012, Kwiecień14 - 27
- 2012, Marzec12 - 38
- 2012, Luty5 - 32
- 2012, Styczeń6 - 36
- 2011, Grudzień25 - 37
- 2011, Listopad29 - 30
- 2011, Październik26 - 12
- 2011, Wrzesień26 - 11
- 2011, Sierpień24 - 24
- 2011, Lipiec22 - 20
- 2011, Czerwiec24 - 17
- 2011, Maj29 - 28
- 2011, Kwiecień25 - 23
- 2011, Marzec3 - 0
- 2011, Luty4 - 5
- 2011, Styczeń4 - 2
- 2010, Listopad10 - 0
- 2010, Październik27 - 3
- 2010, Wrzesień23 - 3
- 2010, Sierpień17 - 0
- 2010, Lipiec28 - 4
- 2010, Czerwiec26 - 0
- 2010, Maj23 - 2
- 2010, Kwiecień24 - 0
- 2010, Marzec9 - 1
- 2010, Luty1 - 0
- 2010, Styczeń1 - 0
Rowerkiem po Warszawie
| Dystans całkowity: | 14800.84 km (w terenie 352.44 km; 2.38%) |
| Czas w ruchu: | 784:34 |
| Średnia prędkość: | 18.77 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 45.40 km/h |
| Suma podjazdów: | 11284 m |
| Liczba aktywności: | 503 |
| Średnio na aktywność: | 29.43 km i 1h 33m |
| Więcej statystyk | |
- DST 11.30km
- Czas 00:36
- VAVG 18.83km/h
- VMAX 30.90km/h
- Temperatura 27.0°C
- Podjazdy 7m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Między domem i pracą (376)
Środa, 11 lipca 2012 · dodano: 16.07.2012 | Komentarze 5
Lwowska nocą© oelka
Natomiast Lwowska powstawała w dwóch etapach. Pierwsza część Lwowskiej powstała również w XVIII wieku jako cześć Wielkiej. Wytyczono ją pomiędzy Lwowską i Koszykową, jako oś widokową i dojazd do pałacu na Koszykach. Dalszy odcinek pomiędzy Koszykową i pl. Politechniki powstał po parcelacji terenów dawnego folwarku Koszyki w 1899 roku. Nazwę Lwowskiej zyskała w 1922 roku. Ulica dość szybko zaczęła się zabudowywać kamienicami o wysokim poziomie wykonania i wykończenia. Większość budynków pochodzi sprzed I wojny światowej. Ostatni wolny plac został zabudowany w latach 1936-37 przez luksusową kamienicę Juliana Glassa pod numerem 7 zaprojektowaną przez spółkę architektów Jerzego Gelbarda i Romana Sigalina. II wojna światowa obeszła się z ulicą łaskawie. Zniszczone były tylko budynki przy placu Politechniki, oraz przy narożniku z Piękną. Wielką kamienicę stojącą na rogu Lwowskiej i Koszykowej (Lwowska 14) rozebrano około 1976-77 roku. W miejscu narożnych budynków przy placu Politechniki pojawiły się nowe budynki w latach 50. natomiast wolne place przy Lwowskiej pomiędzy Koszykową i Piękną zabudowały się w latach 90.
Lwowską od lat nawiedzają filmowcy. Jest wszak bardzo dobre miejsce do kręcenia filmów w atmosferze przedwojennej Polski.
Pod koniec lat 70. Lwowska przez pewien czas była rozkopana prawie tak, jak by ktoś chciał budować metro. Ówczesne głębokie wykopy zawdzięczała budowie przez SPEC magistrali z ciepłą wodą. Pod koniec lat 80. zmodernizowano oświetlenie ulicy stawiając latarnie na betonowych słupach, zamiast lamp wiszących na linach pomiędzy budynkami. Było to przygotowanie do przeprowadzenie tędy objazdu budowy stacji metra "Plac Konstytucji". Ostatecznie objazdów nie uruchomiono, ponieważ w ramach oszczędności zrezygnowano z budowy tej stacji.
Lwowską jeżdżę niemal codziennie wracając do domu. Aż się sam zdziwiłem, że dopiero teraz ją opisuje, a nie wcześniej.
- DST 11.89km
- Czas 00:38
- VAVG 18.77km/h
- VMAX 33.30km/h
- Temperatura 27.0°C
- Podjazdy 7m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Między domem i pracą (375)
Wtorek, 10 lipca 2012 · dodano: 16.07.2012 | Komentarze 3
Marszałkowska - pl. Konstytucji - Waryńskiego - Nowowiejska - Polna - Waryńskiego - Pole Mokotowskie - al. Niepodległości - Pole Mokotowskie - Żwirki i Wigury - Trojdena -- Pawińskiego - Dickensa - Białobrzeska - Częstochowska - Grójecka - Radomska - Białobrzeska - Barska - pl. Narutowicza - Filtrowa - Krzywickiego - Nowowiejska - pl. Zbawiciela - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna
Dzisiaj małe kryterium uliczne po Osiedlu Ochota I. Budowa tego osiedla według projektu J. Malinowskiej rozpoczęło się w 1950 roku obejmując teren pomiędzy ulicami Kopińską, obecną Bitwy Warszawskiej 1920 (ex Wery Kostrzewy) i Grójecką. Teren osiedla przed wojną był już zabudowany. Z zabudowy tego odcinka Grójeckiej przetrwały tylko najnowsze bloki z lat 30. XX wieku, które podobnie jak na innych osiedlach z tego czasu pozostały nietknięte pomiędzy sorealistycznymi blokami. Natomiast starsza zabudowa bądź została zniszczona już w 1939 roku podczas walk przy Opaczewskiej, bądź została spalona i zniszczona przez Niemców i szczególnie Brygadę Szturmową SS „RONA” (złożoną z rosyjskich kolaborantów) w czasie Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Reszta została rozebrana na potrzeby budowy osiedla i poszerzenia ulicy Grójeckiej, co ostatecznie nastąpiło w 1960 roku. Jednak na tyłach socrealistycznych bloków stojących wzdłuż Grójeckiej przetrwała zarówno dawna siatka uliczna, jak też jej nowsza i trwalsza zabudowa. Głównie modernistyczna z okresu międzywojennego.
Częstochwska o zmroku
© oelka
Jeśli zaś w tym miejscu obrócę się za siebie, to zobaczę taki widok:
Kino Ochota
© oelka
Z tyłu za przejściem dla pieszych przez Grójecką widać gmach Kina Ochota zbudowany według projektu, którego autorem był Mieczysław Piprka. Jest to siostrzane kino o układzie i wyglądzie zbliżonym do kina 1 Maj, o którym pisałem w tym roku, właśnie 1 maja. Obecnie kino nie jest kinem lecz teatrem, siedzibą Och-Teatru prowadzonego przez Fundację Krystyny Jandy na Rzecz Kultury.
- DST 11.62km
- Czas 00:38
- VAVG 18.35km/h
- VMAX 30.40km/h
- Temperatura 29.0°C
- Podjazdy 7m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Między domem i pracą (374)
Poniedziałek, 9 lipca 2012 · dodano: 16.07.2012 | Komentarze 1
Marszałkowska - pl. Konstytucji - Waryńskiego - Nowowiejska - Polna - Waryńskiego - Pole Mokotowskie - al. Niepodległości - Pole Mokotowskie - Żwirki i Wigury - Trojdena -- Pawińskiego - Hankiewicza - Archiwalna - Siemieńskiego - Dickensa - Białobrzeska - Barska - pl. Narutowicza - Filtrowa - Krzywickiego - Nowowiejska - pl. Zbawiciela - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna
Człowiek obrasta w papierzyska. Te nie ważne, ważne i bardzo ważne. Cześć z tego zbioru znajduje się w archiwum. W Archiwum Akt Nowych (AAN). Zapewne każdy z nas znajdzie tam coś o sobie. Choćby dokumentację ze szkoły podstawowej lub średniej. Czasem też coś z miejsca pracy, szczególnie gdy się pracowało w instytucji państwowej. 
Archiwum Akt Nowych
© oelka
Gmach dla AAN wzniesiono po 1956 roku, według projektu Bohdana Pniewskiego. Jednak AAN wprowadziło się tam dopiero w latach 1994-96. Wcześniej przez wiele lat w gmachu tym urzędowała Biblioteka Narodowa, zanim wyprowadziła się do swojej nowej siedziby na Polu Mokotowskim. W tym czasie archiwum mieściło się w różnych miejscach, na czele z gmachem biblioteki SGH (dawniej SGPiS).
- DST 53.10km
- Teren 5.00km
- Czas 03:31
- VAVG 15.10km/h
- VMAX 39.50km/h
- Temperatura 27.0°C
- Podjazdy 31m
- Sprzęt Trek 800 Sport
- Aktywność Jazda na rowerze
Eskapadą przez Wilanów i Siekierki
Niedziela, 8 lipca 2012 · dodano: 16.07.2012 | Komentarze 3
Marszałkowska - Pl. Konstytucji - Waryńskiego - Nowowiejska - Polna - Waryńskiego - Batorego - Wiśniowa - Rakowiecka - Kazimierzowska - Wiktorska - Drużynowa - Racławicka - Bałuckiego - Olkuska - Puławska - Dworzec Południowy - al. Wilanowska - Fosa - Przy Grobli - Arbuzowa - Rzodkiewki - Orszady - św. Urszuli Leduchowskiej - Sejmu Czteroletniego - al. Rzeczypospolitej - ks. Prymasa Hlonda - Klimczaka -Przyczółkowa - Drewny - Przekorna - Przyczółkowa - Rosochata - Wiechy - || - Okrzeszyn - Obórki - Kępa Oborska - || Wał Zawadowski - Becka - Wolicka - al. Becka - Bobrowiecka - Czerska - Podchorążych - Suligowskiego - Czerniakowska - Solec - Wioślarska - Ludna - Park Kultury - Agrykola - Aleje Ujazdowskie - al. Armii Ludowej - Czerwijowskiego - al. Wyzwolenia - pl. Zbawiciela - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna
Ponownie dałem się namówić na wycieczkę z Klubem Eskapada. Poprzednia była w czerwcu w Puszczy Bolimowskiej. Tym razem w planie było grupowe zdobywanie kniei pod skarpą Ursynowa i dotarcie do świetnie mi znanego przekopu Jeziorki z lat 50.
Nad Jeziorką
© oelka
Przekop Jeziorki powstał w latach 50. w tym czasie budowano elektrociepłownię Siekierki. Jest bardzo prawdopodobne, że przekop Jeziorki powstał, aby rzeka jako Wilanówka nie kolidowała z terenem elektrociepłowni i doprowadzeniem wody do chłodzenia turbin.
I jeszcze jedno miejsce, gdzie zaglądałem zimą, pisząc o zarastających alejkach wokół stawów związanych z Jeziorkiem Czernakowskim jako starorzeczem Wisły i Wilanówką.
Kiedyś to była rzeka
© oelka
A za tydzień kolejna wycieczka w towarzystwie Eskapady. I bardzo się mi podoba jej trasa, oraz mój pomysł na dojazd do punktu zbiórki. Jak się uda będzie całkiem przyzwoita wycieczka z całkiem zacną ilością przebytych kilometrów.
- DST 50.24km
- Teren 1.00km
- Czas 02:38
- VAVG 19.08km/h
- VMAX 35.40km/h
- Temperatura 30.0°C
- Podjazdy 31m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Do starego Anina i... Miedzeszyna. Nieinaczej
Sobota, 7 lipca 2012 · dodano: 15.07.2012 | Komentarze 2
Lato to czas wyścigów kolarskich. W lipcu mamy dwa. Najbardziej znany wyścig kolarski, czyli Tour de France i nasz rodzimy Tour de Pologne. Kolarstwo zostało uhonorowane własną ulicą w Międzylesiu.
Ulica Kolarska© oelka
W ramach walki z upałami również w tym roku rozstawiono kurtyny wodne na ulicach.
Sztuczny deszcz na placu Konstytucji© oelka
- DST 9.35km
- Czas 01:05
- VAVG 8.63km/h
- VMAX 29.20km/h
- Temperatura 32.0°C
- Podjazdy 7m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Między domem i pracą (373)
Piątek, 6 lipca 2012 · dodano: 12.07.2012 | Komentarze 2
Marszałkowska - pl. Konstytucji - Waryńskiego - Nowowiejska - Polna - Waryńskiego - Pole Mokotowskie - al. Niepodległości - Pole Mokotowskie - Żwirki i Wigury - Trojdena -- WUM - Banacha - Żwirki i Wigury - Łęczycka - bł Ładysława - Fitrowa - Krzywickiego - Nowowiejska - al. Niepodległości - Koszykowa - Piękna
Gdy zamierzałem wracać, okazało się, że w tylnym kole zrobiło się luźno i jeśli mam jechać, to będzie to jazda na obręczy. Szkoda mi opony, oczywiście mogę zawsze zmienić dętkę, ale nim ją zmienię to minie dłuższa chwila i zwyczajnie nie chce się mi bawić z tym na ulicy, szczególnie że mój dystans to coś poniżej 5 kilometrów. Tak więc spacer z rowerem nie był daleki.
Sprawcą okazał się 3-4mm ostry kawałek szkła. Wbił się w oponę i podejrzewam, że czekał na okazję, aby przebić dętkę.
A tym czasem spójrzmy sobie jeszcze na okolice skrzyżowania Wawelskiej i Żwirki i Wigury. O Pomniku Lotnika pisałem przedwczoraj. 
Żwirki i Wigury dzisiaj i kiedyś
© oelka
Pierwotnie ulica Żwirki i Wigury była jedną jezdnią, wybrukowaną kostką i obsadzoną lipami. Druga jezdnia pojawiła się po wojnie, gdy doszło do rozbudowy lotniska. Wąskim gardłem w drodze do centrum pozostały wiadukt nad linią kolejową do Radomia i ulica Raszyńska łącząca Żwirki i Wigury z placem Zawiszy i Alejami Jerozolimskimi. W 1974 roku oddano do użytku Trasę Łazienkowską. I tu również szeroka arteria kończyła się przy Pomniku Lotnika. W przypadku Raszyńskiej przewidywano poszerzenie ulicy z wyburzeniem części zabudowy po stronie parzystej. To powodowało protesty mieszkańców, ale również osób zaangażowanych w ochronę zabytków. Ostatecznie zdecydowano się na inne rozwiązanie. Raszyńska została ulicą jednokierunkową prowadzącą ruch w stronę lotniska, a powrót miał się odbywać równoległą ulicą Krzyckiego, a od Filtrowej nową, drugą jezdnią Raszyńskiej zbudowaną po zmniejszeniu terenu Filtrów. Pomysł zrealizowano w 1987 roku, uruchamiając nową organizację ruchu 6 listopada.
Dla porównania plany Warszawy z 1978 i 1989 roku:
Nowa organizacja ruchu wymagała przeprowadzenia wschodniej jezdni Żwirki i Wigury przez cześć terenu Skry. Przy Krzyckiego zlikwidowano ogródki przydomowe. Natomiast na Raszyńskiej od Filtrowej do Koszykowej zbudowano nową jezdnię w miejscu części terenu Filtrów.
Jak widać na zdjęciu dawny fragment Żwirki i Wigury prowadzący do Raszyńskiej został zamieniony w parking.
- DST 42.82km
- Teren 1.00km
- Czas 02:12
- VAVG 19.46km/h
- VMAX 32.30km/h
- Temperatura 31.0°C
- Podjazdy 31m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Między domem i pracą (372)
Czwartek, 5 lipca 2012 · dodano: 11.07.2012 | Komentarze 0
Marszałkowska - pl. Konstytucji - Waryńskiego - Nowowiejska - Polna - Waryńskiego - Pole Mokotowskie - al. Niepodległości - Pole Mokotowskie - Żwirki i Wigury - Trojdena -- Trojdena - Cm. Żołnierzy Radzieckich - Kulkskiego - Madalińskiego - Lewicka - Kazimierzowska - Odolańska - Kazimierzowska - Dąbrowskiego - Puławska - Morskie Oko - Promenada - Belwederska - Sobieskiego - Beethovena - Witosa - Becka - Most Siekierkowski - Wał Miedzeszyński - Ligustrowa - Bronowska - Masłowiecka - Jeziorowa - Wał Miedzeszyński - Cyklamenów - Heliotropów - działka - Heliotropów - Cyklamenów - Wał Miedzeszyński - Wybrzeże Szczecińskie - Most Świętokrzyski - Wybrzeże Kościuszkowskie - Wioślarska - Solec - Wilanowska - Czerniakowska - Śniegockiej - Koźmińska - Jezierskiego - Rozbrat - Myśliwiecka - Agrykola - Al. Ujazdowskie - al. Armii Ludowej - Czerwijowskiego - al. Wyzwolenia - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna
Warszawa choć leży na nizinie może zapewnić czasem widoki niczym w górach. Szczególnie w okolicy skarpy której wysokość dochodzi do ponad 20 metrów. I w ten sposób można popatrzeć z dołu na Mauzoleum Szustrów, znajdujące się na zboczu skarpy w Parku "Morskie Oko".
Mauzoleum Szustrów
© oelka
Mauzoleum powstało w 1899 roku według projektu Wincentego Rakiewicza. Spoczywają tu Rozalia i Franciszek Szustrowie. Mauzoleum stanowi cześć posiadłości Szutrów przy Puławskiej do której zaliczyć można też pałac na skarpie, oraz przy samej Puławskiej Domek Mauretański i Domek Gotycki (Gołebnik), przez jego bramę prowadzi ulica Morskie Oko. Przy której znajduje się willa Arpada Chowańczaka.
Willa Arpada Chowańczaka
© oelka
Dom powstał w 1928 roku, dla Andrzeja "Arpada" Chowańczaka. Jednego z najbardziej znanych warszawskich kuśnierzy. Podczas Powstania Warszawskiego willa była miejscem mocno bronionym przez Powstańców, aż do końca walk na Mokotowie.
Obecny stan willi to zasługa ostatnich lat i współczesnych właścicieli dążących do likwidacji willi i zbudowania w tym miejscu apartamentowca.
- DST 9.68km
- Czas 00:34
- VAVG 17.08km/h
- VMAX 30.20km/h
- Temperatura 29.0°C
- Podjazdy 7m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Między domem i pracą (371)
Środa, 4 lipca 2012 · dodano: 11.07.2012 | Komentarze 0
Marszałkowska - pl. Konstytucji - Waryńskiego - Nowowiejska - Polna - Waryńskiego - Pole Mokotowskie - al. Niepodległości - Pole Mokotowskie - Żwirki i Wigury - Trojdena - IBB Pawińskiego - Banacha - Pasteura - Wawelska - Krzyckiego - Reja - bł. Ładysława - Krzywickiego - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna
Kiedyś jedną z ciekawszych lektur jakie przeczytałem były wspomnienia Janusza Meissnera - Wspomnienia pilota - Wiatr w podeszwach. Do samej książki jeszcze pewnie będę wracał choćby przy próbach przypomnienia lotniska na Polu Mokotowskim. A tymczasem zobaczmy co autor Wspomnień Pilota napisał na temat odsłonięcia Pomnika Lotnika:
Do 10 października 1922, w którym to dniu powstał komitet budowy pomnika ku czci poległych lotników, było ich ponad stu dwudziestu. Potem minęło dziesięć lat i gdy 11 listopada 1932 prezydent Mościcki dokonał odsłonięcia dzieła Edwarda Wittiga na placu Unii Lubelskiej, liczba poległych wzrosła do trzystu siedemdziesięciu sześciu.
Ciągle jeszcze wbija to większość z nas w idiotyczną dumę. Trzymamy fason i udajemy - przynajmniej między sobą - że jesteśmy za pan brat ze śmiercią i że nie bardzo przejmujemy się tymi stratami. Mówi się o katastrofach lotniczych, o śmierci kolegów i przyjaciół jak o codziennych, powszednich, nieuniknionych zdarzeniach. Wyrazy żalu i smutne miny uchodzą niemal.za mazgajstwo. Jakiś bałwan napisał w „Polsce Zbrojnej”, że lotnictwo jest to zawód, w którym jedni przyglądają się, jak inni giną, i cieszą się, że to jeszcze nie ich własna kolej...
Jest w tym oczywiście wiele przesady i niemądrej pozy, bo w głębi duszy niemal każdy z nas ukrywa nieco inne uczucia czy też ideały. Lecz nie wyrażamy ich głośno. Chęć służenia ojczyźnie, gotowość do walki w obronie jej niepodległości, pragnienie sławy dla naszego lotnictwa - nie sposób mówić o czymś takim nie narażając się na posądzenie o „zgrywę”, choć przecież to właśnie tętni w naszych sercach, stanowiąc najistotniejszą przyczynę i cel naszej służby lotniczej.
A może nie tylko to?
Dlaczego pociąga mnie ryzyko? Dlaczego przelatuję pod przęsłami mostów, wracam z przelotów we mgle i przebijam się przez burze? Chyba w poszukiwaniu niecodzienności, którą odnajduję w tych poczynaniach przysparzających przelotnej „sławy” i dających osobistą satysfakcję: że umiem, że potrafię, a może także dlatego, żeby podejmując podobne próby przekonać się, na co mnie-stać. Tak przecież postępują alpiniści zdobywając trudne szczyty i samotni żeglarze, i wysokiej klasy artyści cyrkowi, i wszyscy ci, co „mają wiatr w podeszwach”. Zresztą nikt nie pyta pływaka lub biegacza, dlaczego starają się właśnie przekroczyć ‘własne rekordy. A pilot? Latanie jest jego żywiołem, w którym pragnie dorównać ptakom. Aby to osiągnąć, musi przystosować się do działania i reagowania w ryzykownych sytuacjach. Robi to, bo mu się to podoba, bo tego chce. Chce się tego nauczyć, poznać, zdobyć tę sztukę!
Z drugiej strony nie zdaje mi się żadną nadzwyczaj bohaterską sztuką zginąć przy byle okazji. Wprost przeciwnie: latać dużo, dobrze i odważnie, ale z chłodną głową! Nie dać się zaskoczyć przygodzie! Przeciętny turysta, który podejmuje wspinaczkę na Giewont bez odpowiedniego treningu i technicznego przygotowania, wcale nie jest bohaterem, tylko głupcem, choćby w podeszwach miał nie zwykły wiatr, lecz tajfun!
Ale giną także znakomici wyczynowcy i świetni piloci, jak Garsztka, Jasionowski, Stec, Haber-Włyński, Cichocki, Przybylski, Grzybowski, Wieniawa-Długoszowski i Żwirko...
Myślę o tym wszystkim dzisiaj, w ten jesienny wieczór, stojąc w szeregu przed cokołem, na którym widać spowitą płótnem postać z brązu wspartą na śmigle. I myślę o nich, o tych trzystu siedemdziesięciu sześciu, którzy zginęli. Bo to jest ich dzień.
Cisza, trzaskanie płonących pochodni, a potem krótkie komendy, chrzęst prezentowanej broni, przejmujące werble i głos dobiegający z ciemności:
- Żołnierze! Choć wojna już daleko za nami, lotnik wojskowy trwa nadal w walce, w której padają nasi towarzysze broni. Tych, którzy polegli, wzywam dziś do apelu. A choć nie stawią się tutaj, to jednak duchem byli i są z nami.
I potem długa - jakże długa! - lista poległych.
Nazwiska trwale zapisane w pamięci, budzące tyle wspomnień, lecą w ciemną przestrzeń jak tragiczne pytania, na które pada niezmienna odpowiedź: „Zginął śmiercią lotnika”.
Patrzę na twarze kolegów. Wszystkie są skupione, poważne, zadumane. Głos adiutanta, kpiarza i zawadiaki, załamał się raz i drugi, chyba ze wzruszenia? Lecz nikt się nie uśmiechnął, nie trącił w bok sąsiada. Pułkownik L., którego nie lubię i uważam za karierowicza, ukradkiem wytarł nos; zdaje się, że uratowało go to od łez. Nie nasunęło mi to żadnej złośliwej uwagi. Mnie też coś ściskało w gardle...
Potem rozchodzimy się w zupełnym milczeniu.
Nazajutrz, oczywiście, delegacje wszystkich pułków i szkół lotniczych były obecne przy odsłonięciu pomnika. Orzekliśmy zgodnie, że „ten gość z brązu” wygląda na pistoleta. Udał się Wittigowi. Będziemy mieli niezgorszy pomnik, jak przyjdzie na nas kolej.
Pomnik Lotnika
© oelka
Pomnik Lotnika jest rzeźbą autorstwa Edward Wittiga z 1926 roku. Podczas przygotowywania rzeźby pozował lotnik, obserwator major Leonard Lepszy. Model pomnika zaprezentowano na wystawie krajowej w Poznaniu w 1929 roku. Odsłonięty został 11 listopada 1932 roku. Cokół zaprojektował wzięty architekt Antoni Jawornicki. Pomnik zlokalizowano w pobliżu bramy na Lotnisko Mokotowskie, na Placu Unii Lubelskiej.
Co ciekawe w czasie wojny Niemcy chcieli kilka razy zdemontować rzeźbę. Próby budziły sprzeciw... niemieckich oficerów lotnictwa, którzy stacjonowali w koszarach na rogu ulic Puławskiej i Rakowieckiej. Pomnik usunięto dopiero po Powstaniu Warszawskim.
Przez jakiś czas po wojnie na środku Placu Unii stał sam cokół z wymalowanymi przez harcerzy z "Szarych Szeregów" Jana Bytnara „Rudego” i Jana Guta kotwicami, symbolami Polski Walczącej.
Po rozbiórce cokołu jego relikty znalazły się w Parku im. płk. Jana Szypowskiego „Leśnika” przy ul. Kwatery Głównej na Grochowie.
Inicjatywa odtworzenia pomnika została podniesiona przez radnych Ochoty w latach 60. Jako miejsce dla pomnika zaproponowano skrzyżowanie ulic Wawelskiej, Raszyńskiej oraz Żwirki i Wigury. Ta ostatnia ulica za patronów ma bowiem jednego z najlepszych polskich pilotów Franciszka Żwirkę i bardzo zdolnego konstruktora lotniczego Stanisława Wigurę. Pomnik ustawiono przodem w stronę lotniska. Rzeźbę odtworzył prof. Alfred Jesion na podstawie zachowanych fragmentów rzeźby i małego modelu pomnika. Odsłonięcia dokonano 9 września 1967 roku.
Szkoda, że obecnie pomnik nie jest w żaden sposób wyeksponowany. Jak widać wieczorem ginie w ciemnościach. Szkoda tym bardziej, że jest to rzeźba, która przed wojną była wysoko oceniana nie tylko w Polsce, ale też i za granicą.
Ten "gość z brązu” zdecydowanie był i jest pistoletem.
- DST 16.57km
- Czas 00:54
- VAVG 18.41km/h
- VMAX 30.50km/h
- Temperatura 27.0°C
- Podjazdy 14m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Między domem i pracą (369)
Poniedziałek, 2 lipca 2012 · dodano: 10.07.2012 | Komentarze 2
Ślady EKD© oelka
W latach 30. zbudowano odgałęzienia od linii Warszawa - Grodzisk, do Milanówka, a drugie do Włoch. Linia do Włoch zaczynała się właśnie tu, na końcu obecnej ulicy Instalatorów. Prowadziła wzdłuż obecnej ulicy Popularnej do stacji we Włochach, gdzie znajdowała się typowa dla linii tramwajowych pętla. Pisałem o tym we wrześniu ubiegłego roku, prezentując pawilon stacji we Włochach.
Przebieg linii, już wówczas WKD, zaczęto modyfikować po wojnie w 1958 roku. Najpierw skrócono w Warszawie odcinek miejski. Pociągi jadące Nowogrodzką kończyły trasę przed Poznańską zamiast przy Marszałkowskiej, a później jeszcze raz linię skrócono do Emilii Plater. Stacja końcowa znajdowała się pomiędzy Emilii Plater i ulicą Chałubińskiego. W 1963 roku WKD wycofano z ulic Nowogrodzkiej, Tarczyńskiej i Niemcewicza wprowadzając do wykopu linii średnicowej z przystankiem Warszawa Ochota WKD i stacją końcową Warszawa Śródmieście WKD. Do 1975 roku pociągi kursowały jeszcze ulicami Szczęśliwicką i Drawską. Od grudnia 1975 zaczęły kursować przez Warszawę Zachodnią. Cztery lata wcześniej skasowano linię do Włoch. Przyczyną likwidacji linii do Włoch było rozpoczęcie budowy przedłużenia Alej Jerozolimskich od obecnego Ronda Zesłańców Syberyjskich do Pruszkowa. Z kolei na likwidację odcinka na Szczęśliwickiej i Drawskiej wpływ miała budowa Alej Jerozolimskich pomiędzy Rondem Zesłańców Syberyjskich a Placem Zawiszy. Co ciekawe pomiędzy jezdniami nowej części Alej pozostawiono szeroki pas zieleni. Spotkałem się kiedyś z opinią, że miała być to rezerwa pod budowę linii tramwajowej, czy też ewentualnego wyprowadzenia w Aleje WKD. Jednak jak dotychczas nie natrafiłem na żadne opisy źródłowe takich zamiarów.
Tymczasem powróćmy na ulicę Instalatorów. Budując linię do Włoch zbudowano również posterunek odgałęźny "Skrzyżowanie". Linia do Włoch była jednotorowa. Aby zapewnić bezpieczny ruch pociągów stosowano tam berło. Była najprostsza i najtańsza metoda zapewnienia bezpieczeństwa na linii jednotorowej. Maszynista pociągu dostawał berło od dyżurnego na posterunku odgałęźnym. Była to metalowa blaszka (przypominająca breloczek do kluczy), bez której nie wolno było wjechać na odcinek jednotorowy. Maszynista wracając oddawał berło dyżurnemu. Jeśli kolejny pociąg wjeżdżający na linię jednotorową przyjechał przed powrotem poprzedniego, musiał czekać aż wróci poprzedni i odda posiadane berło. Kiedyś dość często stosowano taką organizację ruchu na kolejach lokalnych, czy na liniach tramwajowych.
W latach 20. powstała również bocznica do lotniska Okęcie, która właśnie tu, przy Instalatorów krzyżowała się w poziomie z linią EKD. Sprawa skomplikowała się w 1934 roku, gdy bocznica stała się częścią linii Warszawa - Radom. Wówczas posterunek odgałęźny zaczął osłaniać skrzyżowanie dwóch linii kolejowych. Tak to miejsce prezentowało się w 1933 roku:
Resztę torów bocznicowych zdemontowano, po odcięci ich od sieci kolejowej podczas remontu linii radomskiej przed kilku laty.
Jeszcze przed wojną planowano przenieść linię radomską do wykopu, gdzie znajduje się obecnie. Zbudowano wówczas wiadukt dla linii EKD.
Obecnie po demontażu bocznic prowadzących w stronę ulicy Łopuszańskiej wybudowano w tym miejscu jezdnię zapewniającą połączenie ulic Instalatorów i Jutrzenki, a więc również alei Krakowskiej z Alejami Jerozolimskimi. I przejechanie tego łącznika było przyczyną takiej drogi do domu.
- DST 35.72km
- Teren 1.00km
- Czas 01:43
- VAVG 20.81km/h
- VMAX 36.40km/h
- Temperatura 28.0°C
- Podjazdy 29m
- Sprzęt ??? [Singel]
- Aktywność Jazda na rowerze
Hiszpański Solec
Niedziela, 1 lipca 2012 · dodano: 06.07.2012 | Komentarze 2
Marszałkowska - pl. Konstytucji - Śniadeckich - Nowowiejska - al. Wyzwolenia - Czerwijowskiego - al. Armii Ludowej - Aleje Ujazdowskie - Belwederska - Sobieskiego - Beethovena - Witosa - Becka - Most Siekierkowski - Wał Miedzeszyński - Ligustrowa - Bronowska - Masłowiecka - Jeziorowa - Wał Miedzeszyński - Cyklamenów - Heliotropów -- Heliotropów - Cyklamenów - Wał Miedzeszyński - Wybrzeże Szczecińskie - Most Świętokrzyski - Wybrzeże Kościuszkowskie - Wioślarska - Solec - Wilanowska - Czerniakowska - Śniegockiej - Koźmińska - Jezierskiego - Rozbrat - Myśliwiecka - Agrykola - Al. Ujazdowskie - al. Armii Ludowej - Czerwijowskiego - al. Wyzwolenia - Nowowiejska - pl. Politechniki - Lwowska - Piękna
O pograniczu Solca z Sielcami pisałem dwa tygodnie temu. Tym razem będzie o miejscu, przez które często mijam, a które było kiedyś sercem Solca, jako wsi i jako jurydyki. Solec jest starszy od samej Warszawy. Pomiędzy nim, a wsią Kamion istniał bród przez Wisłę. Było to miejsce gdzie spotykał się szlak ze wschodu na zachód i z południa na północ. W tych czasach rzeka z jednej strony sprawiała problemy, ze względu na powodzie i problemy z jej przebyciem. Z drugiej sama była dogodnym szlakiem i jedną z najlepszych w owych czasach dróg na północ. Rzekami transportowano w tych czasach wiele dóbr. Dopiero rozwój kolei w XIX wieku spowodował, że część towarów szczególnie masowych łatwiej było transportować drogą lądową. Ważnym towarem w transporcie wiślanym była sól z kopalni w Wieliczce. Solec już w XII wieku posiadał przystań, potem port. Dla zabezpieczenia tak ważnego miejsca będącego skrzyżowaniem szlaków książęta mazowieccy wznieśli drewniany wówczas zamek w Jazdowie. Obecnie jego lokalizacja, to teren ogrodu botanicznego przy Alejach Ujazdowskich.
Tymczasem Solec w 1675 roku stał się jurydyką. Posiadał swój rynek, miał w XVIII wieku blisko 5 tysięcy mieszkańców. 
Kościół na Solcu
© oelka
Historia kościołów na Solcu sięga 1339 roku. Wówczas zbudowano pierwszy kościół na rogu Ludnej i Solca. Obecny, pod wezwaniem Świętej Trójcy powstał w latach 1698 - 1726 najprawdopodobniej według projektu Tylmana Van Gameren. Wzorem dla tej budowli był kościół Świętej Trójcy na ul. Lope de Vega w Madrycie. Sąsiadujący z kościołem klasztor wzniesiono w latach 1773-1779 dla ojców Zakonu Świętej Trójcy (Trynitarzy). W latach 1881-1883 powiększono kościół dobudowując według projektu Bronisława Muklanowicza nowe przęsło nawy głównej.
Kościół jest sanktuarium, gdzie czcią otaczana jest cudowna figura Jezusa Nazareńskiego pochodząca z Hiszpanii. Do kompletu należy dodać, że zakon Trynitarzy również wywodzi się z Hiszpanii.
W budynku poklasztornym od 1980 roku mieści się Muzeum Archidiecezjalne. Przez pewien czas (ok. 1987 roku) wystawiana tu była kolekcja dzieł sztuki zebrana przez Zbigniewa Karola i Janinę Porczyńskich, obecnie funkcjonująca w gmachu dawnego Banku Polskiego i Giełdy przy placu Bankowym, jako Muzeum Kolekcji Jana Pawła II w Warszawie.
W pobliżu znajduje się jeden z trzech zachowanych magazynów solnych. 
Magazyn solny na Solcu
© oelka
Dwa pozostałe można znaleźć za skrzyżowaniem z Ludną, w ostatnich latach obudowane zostały przez blok mieszkalny i biurowiec.
Tych klientów nie obsługujemy...
Ten film, czyli Co mi zrobisz jak mnie złapiesz Stanisława Barei i tę scenę zna zapewne większość z nas. Znacznie mniej osób wie zapewne, że scena z awanturą w sklepie była kręcona właśnie tu przy Solcu. Sklep jeszcze do niedawna stał sobie obok widocznego na moim zdjęciu zabytkowego magazynu solnego. Niestety spółdzielnia chce zbudować w tym miejscu blok i sklep zniknął z powierzchni ziemi.
A wracając do współczesności można odnotować zbudowanie łącznika od drogi dla rowerów na Sobieskiego do ulicy Chełmskiej.
Wyjazd na Chełmską
© oelka
Budowa tego fragmentu wymagała więcej czasu niż zbudowanie kilku czy kilkunastu kilometrów autostrady. Prace trwały ponad miesiąc.
Nie da się ukryć, że coś takiego jak krawat używam raczej rzadko, a klient w krawacie jest mniej awanturujący się.